Refractions, of hoe ‘jezelf bezig houden
in
de lockdown’ volledig uit de hand liep
Wanneer een pandemie de wereld en de industrie waarin je werkt platlegt, is er maar een logische stap te zetten en dat is je aanpassen aan nieuwe omstandigheden. Vandaag de dag hebben we het geluk dat we leven in het digitale tijdperk, wat innovatieve vormen van aanpassen toch net iets gemakkelijker maakt. Zodoende heeft ook Refractions kunnen ontstaan.
Aan het begin van de lockdown had ik de vraag: “Hoe maak ik een film in mijn eentje, maar toch samen met anderen?” Het antwoord kwam toen ik de film ‘42 One Dream Rush’ keek. Een anthology film van 42 makers, waaronder grote namen als David Lynch, Jonas Mekas, Kenneth Anger, Abel Ferrara, Taika Waititi, Harmony Korine, James Franco, Leos Carax, Gaspar Noé en noem maar op... Ieder van hen kreeg 1 minuut om een film rondom het thema ‘dromen’ te maken en uiteindelijk zijn deze allemaal achter elkaar te zien. Een ideaal concept voor een lockdown, een film gemaakt door meerdere makers, terwijl ze niet met elkaar in contact hoeven te komen.
Ik ging al snel zelf op zoek naar makers van over de hele wereld die in hetzelfde schuitje als ik zaten. Ik koos ervoor om niet alleen Nederlandse makers aan te spreken, omdat heel de wereld met hetzelfde probleem zat en niet alleen ons kikkerlandje. Op Letterboxd, de plek waar filmnerds zich verzamelen, vond ik tientallen geïnteresseerde makers en uiteindelijk werd Refractions werkelijkheid met behulp van makers uit 9 verschillende landen.
Het werd al snel duidelijk dat Refractions een experimentele film zou worden, aangezien veel van de makers uit die hoek van het vak kwamen. Met mijn eigen interesse in het experiment was dit ook een logische keuze en het is natuurlijk makkelijker een experiment neer te zetten dan een narratief wanneer je maar alleen bent. Het project begon voor mij uit de hand te lopen wanneer niet alleen jonge makers, maar ook gevestigde makers interesse toonde om mee te werken. Zo heeft gevestigde experimentele maker Johnny Clyde bijgedragen aan het project samen met zijn partner Viveka Frost. Ook heeft Aniello De Angelis bijgedragen. Aniello was collega en vriend van Eli Hayes, bekend experimenteel maker die niet heeft kunnen bijdragen omdat hij ons helaas te vroeg heeft verlaten. Eli was een grote inspiratiebron voor velen van ons en ondanks zijn verlies leeft hij voort in zijn vaak ontroerende werk...
Na de release van Refractions is het balletje pas echt gaan rollen. Er is een platform opgezet op discord voor jonge (experimentele) makers die hier van elkaar kunnen leren, kunnen samen werken, en hun werk kunnen delen. Sindsdien is er vanuit het platform een virtual film festival georganiseerd en zijn er plannen voor volgende films. Dit alles omdat creatievelingen een manier zochten om samen te werken terwijl de wereld ze het lastiger maakte. De film die mensen nu kunnen zien is eigenlijk niet belangrijk. Het gaat om het verhaal naar de film toe en om hoe dat verhaal verder zal lopen lang nadat de film gemaakt is. Het thema van Refractions, hoop, is niet alleen te zien in de film, maar ook in de makers: Er zijn altijd mogelijkheden om door te gaan met dat wat je het liefste doet en er is geen pandemie die dat kan tegen houden.
Aan het begin van de lockdown had ik de vraag: “Hoe maak ik een film in mijn eentje, maar toch samen met anderen?” Het antwoord kwam toen ik de film ‘42 One Dream Rush’ keek. Een anthology film van 42 makers, waaronder grote namen als David Lynch, Jonas Mekas, Kenneth Anger, Abel Ferrara, Taika Waititi, Harmony Korine, James Franco, Leos Carax, Gaspar Noé en noem maar op... Ieder van hen kreeg 1 minuut om een film rondom het thema ‘dromen’ te maken en uiteindelijk zijn deze allemaal achter elkaar te zien. Een ideaal concept voor een lockdown, een film gemaakt door meerdere makers, terwijl ze niet met elkaar in contact hoeven te komen.
Ik ging al snel zelf op zoek naar makers van over de hele wereld die in hetzelfde schuitje als ik zaten. Ik koos ervoor om niet alleen Nederlandse makers aan te spreken, omdat heel de wereld met hetzelfde probleem zat en niet alleen ons kikkerlandje. Op Letterboxd, de plek waar filmnerds zich verzamelen, vond ik tientallen geïnteresseerde makers en uiteindelijk werd Refractions werkelijkheid met behulp van makers uit 9 verschillende landen.
Het werd al snel duidelijk dat Refractions een experimentele film zou worden, aangezien veel van de makers uit die hoek van het vak kwamen. Met mijn eigen interesse in het experiment was dit ook een logische keuze en het is natuurlijk makkelijker een experiment neer te zetten dan een narratief wanneer je maar alleen bent. Het project begon voor mij uit de hand te lopen wanneer niet alleen jonge makers, maar ook gevestigde makers interesse toonde om mee te werken. Zo heeft gevestigde experimentele maker Johnny Clyde bijgedragen aan het project samen met zijn partner Viveka Frost. Ook heeft Aniello De Angelis bijgedragen. Aniello was collega en vriend van Eli Hayes, bekend experimenteel maker die niet heeft kunnen bijdragen omdat hij ons helaas te vroeg heeft verlaten. Eli was een grote inspiratiebron voor velen van ons en ondanks zijn verlies leeft hij voort in zijn vaak ontroerende werk...
Na de release van Refractions is het balletje pas echt gaan rollen. Er is een platform opgezet op discord voor jonge (experimentele) makers die hier van elkaar kunnen leren, kunnen samen werken, en hun werk kunnen delen. Sindsdien is er vanuit het platform een virtual film festival georganiseerd en zijn er plannen voor volgende films. Dit alles omdat creatievelingen een manier zochten om samen te werken terwijl de wereld ze het lastiger maakte. De film die mensen nu kunnen zien is eigenlijk niet belangrijk. Het gaat om het verhaal naar de film toe en om hoe dat verhaal verder zal lopen lang nadat de film gemaakt is. Het thema van Refractions, hoop, is niet alleen te zien in de film, maar ook in de makers: Er zijn altijd mogelijkheden om door te gaan met dat wat je het liefste doet en er is geen pandemie die dat kan tegen houden.
Opgedragen aan Eli Hayes 1993 - 2020